رایة الهدی

 رهبر معظم انقلاب در خاطره ای به بیان واکنش امام خمینی نسبت به اعتراض ها علیه عملکرد بنی صدر پرداختند و ضمن تاکید بر صبر و دوراندیشی امام (ره) به رفتار پر محبت ایشان اشاره کردند و فرمودند : در زمان رياست جمهورى بنى‏صدر، وقتى مأيوس شديم از اينكه امام حرف ما را در باره‏ى آقاى بنى‏ صدر قبول بكنند، خدمت ايشان رفتيم. ما يكى‏يكى مى‏رفتيم، چند نفرى مى‏ رفتيم، نوشته ا‏يى مى‏گفتيم، زبانى مى‏گفتيم. من يك‏بار خدمت امام رفتم و صريحاً گفتم من به اين نتيجه رسيده‏ام كه چون ديگر نمى‏شود با آقاى بنى‏صدر برخورد بكنيم، من به همان روش قبل از انقلاب بايد عمل بكنم. ما قبل از انقلاب حرفهايى مى‏زديم، كه وقتى كسى در آن حرفها مى‏انديشيد، موضعى نسبت به آن دستگاه پيدا مى‏كرد. من به ايشان گفتم مجبورم الآن حرفهايى بزنم، كه وقتى كسى درباره‏ى آن‏ها انديشيد، موضعى عليه آقاى بنى‏صدر بگيرد.

امام نگاه كردند و تبسمى كردند و هيچ‏چيز نگفتند. در آن زمانها، گاهى مى‏شد كه من با دل پُر خدمت امام مى‏رفتم؛ اما وقتى مى‏آمدم، به رفقا مى‏گفتم كه امام دستى به سر و صورت ما كشيدند و لقمه‏ى حلوايى با لطف و نگاه خودشان در دهان ما گذاشتند، ما را رها كردند؛ بعد كه مى‏آمديم، باز در سخنرانى خودشان مى‏گفتند: آقاى رئيس‏جمهور، آقاى بنى‏صدر! يعنى همان، همان بود! ايشان مصلحت مى‏ديدند؛ چون بالاخره ايشان حكيم بودند. امام يك حكيم به معناى واقعى بود؛ يعنى واقعاً پشت ديوار و پشت حجاب را مى‏ديد، كه ماها قادر نبوديم آن را ببينيم. ايشان چيزهاى خيلى ريزترى از آنچه كه در حد ديد ما بود و هست، مى‏ ديد